هر چی که ز غصه و غم شنیدین

هر چی که ز غصه و غم شنیدین، من دیدم

هر چی که زِ غصه و غم شنیدین، من دیدم

کسی چه میدونه یک عمر چه زجری کشیدم

همیشه یه درد پهلو می رنجوند منو تا

ناسزا به مـادرم فاطـمـه میشنیدم

خدا نکنه زندونی شِه تو قفس کبوتر

خدا نکنه گل به پیش بلبل بشه پرپر

دلم بیقراره، تو غریبی رفتم به مادر

... واای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...

هوای نگاه بارونیم تار و سرده

غم عالم به دور سَر من میگرده

فقط من و بابام حیدر میتونیم بفمیم

در خونه پیش چشمات بسوزه چه درده

هر کی هر چی غم دید، من از اون غم دیده ترینم

کارم شده گریه، غصه دار غم مدینم

کاش میخ در سوخته ی خونم میرفت تو سینم

... واای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...

طناب عَدو رو دستم نشونده نشونه

دلم غم عمه ام زیـنـبـو خوب میدونه

وقتی منو میکشوندن تو کوچه شبونه

کاشکی میزدن به من سنگ زِ هر بوم خونه

خونمو به آتیش کشیدن من به یادم افتاد

کربلا و اهل حرم و اشک و آه و فریاد

داغ عمه زینب نمیره یک لحظه هم از یاد

... وای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...

شکر خدا بچه هامو نبُردن اسارت

گوشواره و معجری رو نبُردن به غارت

جا نمازمو کشیدن، بیفتم بخندن

رسم مدینه همینه همیشه جسارت

اگه تو خونم به زمین خوردم منه مظطر

ولی دیگه اینجا نبود حرف نیزه و خنجر

دیگه پیش خواهر نبُریدن سَر برادر

... واای ، ای دل ای دل ، ای دل ای دل ...