از صفای ضریح دم نزنید

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه که هیچ سینه هم نزنید

کربلا رفته ها کنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان

به خدا زود میروم نزنید

زائری داد زد که نامردان

تازیانه به مادرم نزنید

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

کاش در های صحن وا بشود

شوق در سینه ها بپا بشود

کاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا بشود

کاش با نغمه ی حسین حسین

این حرم مثل کربلا بشود

در کنار مزار اُم بنین

طرحی از علقمه بپا بشود

پس بسازیم پنجره فولاد

هر قَدَر عقده هست وا بشود

چهارتا گنبد طلایی رنگ

چهارتا مشهد الرضا بشود

این بقیع که اینچنین خاکیست

رشک پروانه های افلاکیست

سائل لطف نوشتند بنی آدم را

سر این سفره نشاندند همه عالم را

صبح فردا عجبی نیست اگر بنشانند

یک طرف آسیه و یک طرف مریم را

حس معراج نشین من این است فقط

گوشه ای از حرمت پهن کنم بالم را

در ضریحت شرف آدمیت ریخته اند

پس محال است که آدم نکند آدم را

همه بالفعل مسیح اند اگر پخش کنند

نفس دختر موسای مسیحا دم را

مثل یک عرش برای تو حرم ساخته اند

کاش میشد حرم حضرت زهرا هم را

با گدایی حرم فخر به دنیا داریم

هر چه داریم از این دختر موسی داریم

ما گداییم همه وقت نظر داشتنت

 خاک پاییم همه وقت گذر داشتنت

آمدی مردم ایران به نوایی برسند

ورنه جز اینکه بهانه ست سفر داشتنت

علم شد تربت سجاده ی بیت النورت

حوزه ی علمیه شد لطف سحر داشتنت

هر چه داریم از این دختر موسی داریم

هر چه داریم از علی بن موسی الرضا داریم

شاعر بند اول : مجید تال

شاعر بند دوم : علی اکبر لطیفیان